Στα νησιά και μάλιστα στα μικρά, υπάρχει μέγα θέμα.
Δεν υπάρχουν κοντά πιστοποιημένα εργαστήρια, οι δρόμοι είναι στενοί μέσα στους οικισμούς και μετά πώς να εφαρμόσει ο συνάδελφος μηχανικός το ΚΤΣ-97.

Βρίσκω την παραπάνω σκέψη πολύ σωστή, αλλά όταν θα έρθει με το καλό ο ΚΤΣ-2013, που θα απαιτεί σκυρόδεμα κατηγορίας C30/37 για παραθαλάσσιες περιοχές, όλοι εκ των πραγμάτων θα παρανομούν!
Ήδη με τους ευρωκώδικες έχουμε οδηγηθεί σε χρήση C25/30 προκειμένου να περιορίσουμε τα μήκη αγκύρωσης/ενώσεων και τις ελάχιστες διαστάσεις των στύλων.

Τέτοιες κατηγορίες σκυροδέματος πώς θα επιτυγχάνονται σ' αυτές τις περιοχές;
Τα τοπικά εργοστάσια σκυροδέματος, όπου υπάρχουν και σε πολλά νησιά είναι μονοπώλια, είναι πιστοποιημένα για την παραγωγή C25/30 και C30/37;
Και τι να κάνει ο μηχανικός, να φέρει σκυρόδεμα με το πλοίο της γραμμής που θέλει πάνω από δύο ώρες για να φτάσει στο εργοτάξιο;
Τα ερωτήματα είναι ρητορικά!